Kleurpietentijd

Het is maar een klein berichtje in de Volkskrant, over Sint pakpapier. Maar het illustreert weer zo duidelijk de tijdgeest. “Volgens Jan Carel Zadoks, auteur van het boek Sinterklaas verpakt vond men in de jaren zeventig Zwarte Piet ook racistisch. Behalve wit werden de pieten ook groen en blauw. Begin jaren tachtig werden de pieten weer zwart.”

Yep. In de lente willen we veranderen en in een wintertijdgeest willen we alles weer terugdraaien. Ik heb het er veel over, tijdens lezingen. Dat de hele discussie steeds blijft terugkomen totdat we hem oplossen. Iedere lentetijdgeest wordt de Zwarte Piet discussie opnieuw aangezwengeld. Lente is de tijdgeest waarin overal discussie losbrandt en bestaande systemen aangevallen worden. Eind jaren zestig was het zover. Begin jaren negentig opnieuw – ook toen was er sprake van protest. En nu weer. Zwarte Piet gaat verkleuren, dat is ondertussen zeker. Het protest is nu vasthoudender en sterker dan ooit tevoren. En terecht. Als een grote groep mensen gekwetst wordt door een kinderfeest en we kunnen het zonder veel moeite aanpassen, dan moeten we dat doen. Dat hebben we in het verleden al eerder gedaan. Sinterklaas overleefd het allemaal wel. Wel een puntje voor de anti-zwarte Piet betogers: de strijd lijkt nu gewonnen. Maar let op als we over een jaar of acht weer in een herfst en winter tijdgeest terecht komen. Zoals na de open jaren zeventig  de gesloten jaren tachtig volgden. In de jaren twintig van deze eeuw is er dus de kans dat we ineens de veelkleurigheid van KleurenPiet moeten beschermen. Die tijdgeest, hij draait door. En door.

Comments are closed.